Content creator
Column: Trouwen in Spakenburg
In het werk van trouwambtenaar Jeroen Smits gebeurt er altijd wel iets onverwachts. Elke ceremonie is uniek, maar soms brengt een huwelijk meer met zich mee dan geloften, ringen en mooie woorden. Soms stap je een wereld binnen waarin oude tradities, diepgewortelde rivaliteit en dorpskleur beleving een hoofdrol spelen. In onderstaande column neemt Jeroen je mee naar een bijzonder huwelijk in Spakenburg.
In het werk van trouwambtenaar Jeroen Smits gebeurt er altijd wel iets onverwachts. Elke ceremonie is uniek, maar soms brengt een huwelijk meer met zich mee dan geloften, ringen en mooie woorden. Soms stap je een wereld binnen waarin oude tradities, diepgewortelde rivaliteit en dorpskleur beleving een hoofdrol spelen. In onderstaande column neemt Jeroen je mee naar een bijzonder huwelijk in Spakenburg.
Rivaliteit in rood en blauw
Ik ben een enorme voetballiefhebber. Nog steeds sta ik wekelijks op het veld, al vindt mijn niveau tegenwoordig vooral plaats in de categorie met plezier, maar zonder illusies. En wie het amateurvoetbal een beetje kent, weet dat er een aantal wedstrijden bestaan die meer zijn dan sport alleen. Wedstrijden die leven, die bruisen, die een dorp in tweeën kunnen scheuren.
In Katwijk heb je de clash tussen vv Katwijk en Quick Boys. In Spakenburg draait alles om één wedstrijd: IJsselmeervogels tegen Spakenburg. Rood tegen blauw. Vissers tegen vissers. Buurman tegen buurman. Het is rivaliteit in zijn puurste vorm niet uit te leggen aan iemand die er niet is opgegroeid. Ben je rood geboren, dan blijf je rood. Ben je blauw, dan is elke tint rood taboe. Overstappen? Onmogelijk. Het zit in de vezels, in families, in generaties. Spakenburg zelf is een dorp waar hard gewerkt wordt. In de vis, in het brood Bakkerij ’t Stoepje is er de grootste werkgever en in talloze familiebedrijven die het dorp rijk is.
Jan en Martine: liefde met een uitdaging
Tussen al dat dorpse leven vond ik mezelf op een dag in een kennismakingsgesprek met een bruidspaar: Jan en Martine. Twee lieve mensen, beiden geboren en getogen in Spakenburg, beiden werkzaam in het dorp. Maar met één probleem.
Hij is rood. Zij is blauw.
Voor een buitenstaander misschien een detail van niets, maar in Spakenburg is het een relatie-onderwerp dat net zo gevoelig ligt als financiën of schoonmoeders. Vanaf het eerste moment dat de twee elkaar diep verliefd in de ogen keken, liep rood en blauw als een – laten we zeggen – stevige draad door hun relatie.
Tijdens derbydagen mocht er niet bij elkaar thuis worden gekomen. Elk ging naar zijn eigen familie, eigen tribune, eigen kleur. Samen op de tribune zitten? Onmogelijk. De ME staat er niet voor niets regelmatig tussen. En na afloop werd er niet geslapen bij elkaar, en al helemaal niet nagepraat over de wedstrijd. Pas de zondagochtend, in de kerk, werd de omgang hervat. Zonder voetbal. Toen zij besloten te trouwen, kon je dus al raden dat ook dát een uitdaging zou worden.
Ik word onderdeel van de vete
Tijdens het detailgesprek, zo’n zes weken voor de trouwdag, merkte ik dat ook ík ineens onderdeel was geworden van de eeuwenoude dorpsvete. De kleuren rood en blauw waren, in welke tint dan ook, ten strengste verboden. Mijn toga? Niet blauw. Niet rood. Dus zwart. Maar dat was nog maar het begin.
- Geen rode rozen.
- Geen schoenen met rood of blauw.
- Geen servetten in rood of blauw.
- De DJ moest zijn lichtshow aanpassen — geen opvallende kleuren.
- De trouwlocatie? Geen enkele verwijzing naar de taboe-tinten.
Het werd een prachtige zomerse trouwdag, zon hoog aan de hemel… al mocht ik dat niet beschrijven als “stralende blauwe lucht”. En dat je niet “rood verbrandt” in de zon — ook dat moest ik vermijden. Zelfs zinnen als “hij keek in haar blauwe ogen” of “zij kreeg een rode blush” waren absoluut ongeschikt.
Een auto in de verkeerde kleur
Terwijl ik de locatie opreed, voelde ik me voorbereid op alles. Tot ik besefte in welke kleur auto ik reed: lichtblauw. Een onschuldig detail, dacht ik nog. Tot de ceremoniemeester direct naast mijn portier stond met de vriendelijke maar dringende vraag of ik de auto uit het zicht wilde parkeren. Ik fronste even, glimlachte daarna, en besefte: dit ís Spakenburg. De ceremonie verliep fantastisch. Met humor, uiteraard respectvol, haakte ik in op de rivaliteit, en de zaal lachte en ontspande. De families gingen warm met elkaar om, zolang het maar níét over voetbal ging.
De televisie en het standby-lampje
Tijdens de borrel sprak ik een goede vriend van de bruid. Ook blauw, net als zij. Hij vertelde me een verhaal dat ik bijna niet kon geloven: hij had ooit een televisie geweigerd omdat het standby-lampje rood was. Hij zocht net zo lang tot hij een model vond dat in stand-by… blauw licht gaf. Het was geen grap. Ik stond met open mond te luisteren.
Bluetooth als vloekwoord
Het mooiste moment kwam aan het einde van de dag. De vader van de bruidegom wilde de gasten toespreken. De microfoon weigerde. Batterijen eruit, erin, nog eens proberen, niets. De speaker uit, aan, opnieuw koppelen, niks. Pas na een minuut of wat zag ik het echte probleem: de microfoon was niet meer verbonden via bluetooth. En probeer dat maar eens uit te leggen aan iemand die zijn hele leven rood is… en de kleur blauw het liefst permanent verbant.
De grootste overwinning
Het werd een trouwdag zoals ik er nog nooit een heb meegemaakt. Waar liefde sterker bleek dan traditie, en humor sterker dan rivaliteit. Waar twee kleuren, hoe fel ze ook botsen, toch samenkomen in iets dat groter is dan een club, een dorp, of een derby.
Jan en Martine bewezen dat het kan: Rood en blauw, hand in hand. In Spakenburg is dat misschien wel de grootste overwinning van allemaal.